သစ္သားဇလံုေလး

မသန္မစြမ္း အဘိုးအိုႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔သားရဲ႕ အိမ္မွာ သူ႔ေခၽြးမ၊ ေလးႏွစ္သားအရြယ္ သူ႔ေျမးေလးနဲ႔အတူ ေနေလရဲ႕။ အဲဒီ အဘုိးအိုႀကီးက လက္ေတြဆိုလည္း တုန္လို႔၊ အျမင္အာ႐ံုကလည္း မႈန္၀ါး၀ါး၊ သူ႔ရဲ႕ ေျခလွမ္းတုိင္းကလည္း ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ေပါ႔။ သူတုိ႔ မိသားစု ေလးေယာက္ဟာ အစာစားၿပီဆုိရင္ျဖင့္ စားပြဲတစ္လံုးမွာ အတူတူ ထိုင္ၿပီး စားေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘုိးအိုႀကီးဟာ လက္က အရမ္းတုန္၊ မ်က္စိက ၀ါးတားတားဆိုေတာ့ အစာစားရတာလည္း အခက္ႀကံဳတာေပါ႔။ ပဲေစ့ကို ဇြန္းနဲ႔ ခပ္ၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ ပဲေစ့ေတြဟာ ဇြန္းထဲကေန ၾကမ္းျပင္ေပၚ တမင္ ခုန္ခ်ေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ဖန္ခြက္ကို ကိုင္လိုက္ၿပီ ဆိုရင္လည္း ခြက္ထဲမွာ လႈိင္းေတြႀကီးၿပီး စားပြဲခင္းေပၚကို ႏြားႏို႔ေတြ ဖိတ္က်ကုန္တယ္။

သားနဲ႔ ေခၽြးမလုပ္တဲ့လူက ၾကာေတာ့ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ "ငါတို႔ တစ္ခုခု လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒီ ေမွာက္က်တဲ့ ႏြားႏို႔ေတြ၊ ၾကမ္းေပၚ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ အစာေတြ၊ မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ စားေသာက္ေနနဲ႔ အမူအရာေတြကို ဆက္မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။" လို႔ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ သူ႔ဇနီးကို ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အဘုိးအိုးအစာစားဖို႔ ဟုိးအခန္းေထာင့္မွာ စားပြဲေသးေသးေလးတစ္ခု စီစဥ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အဘိုးအိုခမ်ာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာနဲ႔ ထမင္းစားရေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ စုစုေ၀းေ၀း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားေနၾကတာေပါ႔။

အဘုိးအိုႀကီး တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ ပန္းကန္ခြက္ေရာက္ေတြ ႏွစ္ခ်ပ္ သံုးခ်ပ္ေလာက္ လြတ္က်ကြဲၿပီးကတည္းက အဘိုးအုိႀကီးကို အစာစားဖုိ႔ သစ္သားဇလံုေလး တစ္လံုး လုပ္ေပးထားတယ္။ သူတို႔ ထမင္းစားေနတုန္း အဘိုးအိုႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ျဖင့္ အထီးက်န္လြန္းလို႔ က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ အထင္သား ျမင္ေနရတယ္။ ဒီလို သနားစဖြယ္ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ေနရတာေတာင္ အဘုိးအိုႀကီး ဇြန္းခရင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ဟင္းေတြ ေအာက္ကို ဖိတ္က်ရင္ ေအာ္လိုက္ ေငါက္လိုက္ခ်င္ေသးတာေလ။

ဒါေတြအားလံုးကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့သူကေတာ့ ဟို ေလးႏွစ္သားေလးေပါ႔။ ႏႈတ္ဆိတ္မေနရေအာင္ သူကေကာ ဘာတတ္ႏုိင္မွာမို႔လဲ။ တစ္ညေန ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သစ္သားတံုး၊ ေဆာက္၊ တံဇဥ္း၊ ဓါးေတြနဲ႔ ကစားေနတဲ့ သားကို အေဖလုပ္တဲ့သူက တအံ့တၾသနဲ႔ ထုိင္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေလး ဘာေတြမ်ား လုပ္ဖုိ႔ ၾကံစည္ေနလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္ေဇာ အားႀကီးေတာ့ သူ႔သားကို ခ်ဳိသာတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ေလးႏွစ္သားေလးဟာ အေဖရဲ႕ အေမးကို အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ အမူအရာနဲ႔ ျပန္ေျဖၿပီး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ေနေတာ့တယ္။

သားေလးရဲ႕ အေျဖဟာ အေဖနဲ႔ အေမလုပ္သူရဲ႕ ရင္၀ကို တည့္တည့္ပစ္မွန္ၿပီး အလံုးလိုက္ လည္ပင္းမွာ လာစို႔ေနတယ္။ အားလံုးဟာ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ စကားလံုးေတြ ဆြံ႕အကုန္ၿပီ။ မ်က္ရည္ေတြဟာ သူ႔တို႔ရဲ႕ ပါးျပင္မွာ အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စီးဆင္းလာတယ္။ ေျပာရက္လိုက္တာ သားရယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနရင္းက အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ အမူအရာနဲ႔ ေျပာသြားတဲ့ သားရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႔ စိတ္က်အားငယ္ၿပီး အိုမင္းခ်ိနဲ႔ေနတဲ့ အေဖလုပ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို တၿပိဳင္တည္း ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ၾကေပမယ့္ သူတို႔ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္သြားၾကၿပီေလ။

ညေနစာ စားခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ အဘိုးအိုႀကီးဟာ သူရဲ႕ အထီးက်န္ စာပြဲအုိရွိရာကို ဦးတည္ၿပီး လႈပ္ပဲ့လႈပ္ပဲ့ လမ္းေလွ်ာက္လာေနတယ္။ သူ႔ခမ်ာ အရင္ မိသားစုလိုက္ အတူတူစားခဲ့တဲ့ စားပြဲေဟာင္းကိုေတာင္ လွည့္ၾကည့္ဖုိ႔ ခြန္အား မရွိရွာေတာ့ဘူး။ သူ႔စားပြဲကို ေရာက္ခါနီးမွာပဲ သူ႔ရဲ႕သားက အဘုိးအုိရဲ႕ လက္ကို ညင္သာစြာ ဆုတ္ကိုင္လုိက္ၿပီး မိသားစု စားပြဲ၀ိုင္းဆီကို တြဲေခၚလာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ထမင္းအတူတူ ျပန္စားဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚခံလိုက္ရတာပါ။ အဘိုးအိုခမ်ာ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီးေရာက္လာတဲ့ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ရမွာ ေၾကာက္ေတာ့ ခရင္းကို ဂ႐ုတစိုက္ ကိုင္ေပမယ့္လည္း လြတ္က်ျမဲ လြတ္က်ေနတယ္။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ အိမ္ရွင္မရဲ႕ စူးရွရွ အသံကို မၾကားရေတာ့ဘဲ ေႏြးေထြးတဲ့လက္တစ္စံုနဲ႔ ခရင္းတစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ အျမင္မ်ား မွားေနလား ဆိုၿပီး အဘုိးအို မ်က္စိကို ပြတ္ၿပီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ သူ႔ေခၽြးမဟာ ခရင္းအသစ္ကို ယူၿပီး အဘိုးအိုကို လွမ္းေပးေနတယ္။ ေဟာ ႏြားႏို႔ေတြ စားပြဲေပၚ ဖိတ္ျပန္ၿပီ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထမင္းဆက္စားေနၾကတာပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္။ အဘုိးအုိရဲ႕ အလဲြလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔ ဇြန္းခရင္းသံကလြဲလို႔ ဘာအသံမွ မၾကားရဘူး။ ညစာစားပြဲေလးဟာ တီးလံုးပဲပါတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဖြင့္ထားတာနဲ႔ တူေနတယ္။ ဒီညစာစားပြဲေလးဟာ အဘိုးအိုအတြက္ေတာ့ အင္မတန္ ေက်နပ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ စားပြဲေလးတစ္ခု ျဖစ္သြားၿပီေပါ႔။

ေလးႏွစ္သားေလးရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ဒီဇနီးေမာင္ႏွံဟာ သူ႔ဖခင္အေပၚမွာ ရွိရင္းစြဲ ေမတၱာေတြ ျပန္လည္ သက္၀င္လာၿပီး သနားက႐ုဏာနဲ႔ စိတ္ရွည္ရွည္ ဆက္ဆံလာႏိုင္တယ္။ ဖခင္အေပၚ အျမင္မွန္ ရသြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါမွမဟုတ္ ၀ဋ္လည္မွာကိုပဲ ေတြးၿပီး ေၾကာက္သြားၾကသလား။ ေလးႏွစ္သားေလးက သူ႔အေဖကို ဘာေျပာလိုက္မယ္ထင္လဲ။ အေျဖကို ဆက္ဖတ္မၾကည့္ခင္ အရင္ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။

မိဘဟာ သားသမီးကုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ဆိုတာ သဘာ၀အရ အလိုအေလ်ာက္ တတ္သိစြမ္းေဆာင္ ႏိုင္လာတာ ဆိုေပမယ့္ သားသမီးက မိဘကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သဘာ၀က အျပင္းအထန္ သင္ၾကားေပးတာေတာင္ အေတာ္မ်ားမ်ား စာသိပ္မေက်ခ်င္ဘူး။ မိဘက သားသမီးကို ျပဳစုဖုိ႔ အဓိက တြန္းအားဟာ ေမတၱာဆိုေပမယ့္ သားသမီးက မိဘကို ျပဳစုဖုိ႔ အဓိက တြန္းအားဟာ တာ၀န္ျဖစ္ေနတာ ၾကားေန၊ ျမင္ေနရေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ တာ၀န္အရ ျပဳစုေနရတဲ့ သားသမီးေတြ ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားမလဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးကို တာ၀န္အရ ျပဳစုေနရတဲ့ မိဘဆိုတာ ကမၻာေပၚမွာ လံုး၀ မရွိပါဘူး။

ေလးႏွစ္သားေလးက သူ႔အေဖကုိ ဒီလို ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
"သား၊ သစ္သားဇလံုးေလး လုပ္ေနတာပါ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ အသက္ႀကီးလာရင္ အစာစားဖို႔ေလ"


"Wooden Bowl by Unknown Author" ကုိ နားလည္သလို ခံစားတင္ျပလိုက္ပါသည္။