မသန္မစြမ္း အဘိုးအိုႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔သားရဲ႕ အိမ္မွာ သူ႔ေခၽြးမ၊ ေလးႏွစ္သားအရြယ္ သူ႔ေျမးေလးနဲ႔အတူ ေနေလရဲ႕။ အဲဒီ အဘုိးအိုႀကီးက လက္ေတြဆိုလည္း တုန္လို႔၊ အျမင္အာ႐ံုကလည္း မႈန္၀ါး၀ါး၊ သူ႔ရဲ႕ ေျခလွမ္းတုိင္းကလည္း ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ေပါ႔။ သူတုိ႔ မိသားစု ေလးေယာက္ဟာ အစာစားၿပီဆုိရင္ျဖင့္ စားပြဲတစ္လံုးမွာ အတူတူ ထိုင္ၿပီး စားေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘုိးအိုႀကီးဟာ လက္က အရမ္းတုန္၊ မ်က္စိက ၀ါးတားတားဆိုေတာ့ အစာစားရတာလည္း အခက္ႀကံဳတာေပါ႔။ ပဲေစ့ကို ဇြန္းနဲ႔ ခပ္ၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ ပဲေစ့ေတြဟာ ဇြန္းထဲကေန ၾကမ္းျပင္ေပၚ တမင္ ခုန္ခ်ေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ဖန္ခြက္ကို ကိုင္လိုက္ၿပီ ဆိုရင္လည္း ခြက္ထဲမွာ လႈိင္းေတြႀကီးၿပီး စားပြဲခင္းေပၚကို ႏြားႏို႔ေတြ ဖိတ္က်ကုန္တယ္။
သားနဲ႔ ေခၽြးမလုပ္တဲ့လူက ၾကာေတာ့ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ "ငါတို႔ တစ္ခုခု လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒီ ေမွာက္က်တဲ့ ႏြားႏို႔ေတြ၊ ၾကမ္းေပၚ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ အစာေတြ၊ မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ စားေသာက္ေနနဲ႔ အမူအရာေတြကို ဆက္မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။" လို႔ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ သူ႔ဇနီးကို ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အဘုိးအိုးအစာစားဖို႔ ဟုိးအခန္းေထာင့္မွာ စားပြဲေသးေသးေလးတစ္ခု စီစဥ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အဘိုးအိုခမ်ာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာနဲ႔ ထမင္းစားရေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ စုစုေ၀းေ၀း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားေနၾကတာေပါ႔။
အဘုိးအိုႀကီး တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ ပန္းကန္ခြက္ေရာက္ေတြ ႏွစ္ခ်ပ္ သံုးခ်ပ္ေလာက္ လြတ္က်ကြဲၿပီးကတည္းက အဘိုးအုိႀကီးကို အစာစားဖုိ႔ သစ္သားဇလံုေလး တစ္လံုး လုပ္ေပးထားတယ္။ သူတို႔ ထမင္းစားေနတုန္း အဘိုးအိုႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ျဖင့္ အထီးက်န္လြန္းလို႔ က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ အထင္သား ျမင္ေနရတယ္။ ဒီလို သနားစဖြယ္ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ေနရတာေတာင္ အဘုိးအိုႀကီး ဇြန္းခရင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ဟင္းေတြ ေအာက္ကို ဖိတ္က်ရင္ ေအာ္လိုက္ ေငါက္လိုက္ခ်င္ေသးတာေလ။
ဒါေတြအားလံုးကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့သူကေတာ့ ဟို ေလးႏွစ္သားေလးေပါ႔။ ႏႈတ္ဆိတ္မေနရေအာင္ သူကေကာ ဘာတတ္ႏုိင္မွာမို႔လဲ။ တစ္ညေန ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သစ္သားတံုး၊ ေဆာက္၊ တံဇဥ္း၊ ဓါးေတြနဲ႔ ကစားေနတဲ့ သားကို အေဖလုပ္တဲ့သူက တအံ့တၾသနဲ႔ ထုိင္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေလး ဘာေတြမ်ား လုပ္ဖုိ႔ ၾကံစည္ေနလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္ေဇာ အားႀကီးေတာ့ သူ႔သားကို ခ်ဳိသာတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ေလးႏွစ္သားေလးဟာ အေဖရဲ႕ အေမးကို အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ အမူအရာနဲ႔ ျပန္ေျဖၿပီး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ေနေတာ့တယ္။
သားေလးရဲ႕ အေျဖဟာ အေဖနဲ႔ အေမလုပ္သူရဲ႕ ရင္၀ကို တည့္တည့္ပစ္မွန္ၿပီး အလံုးလိုက္ လည္ပင္းမွာ လာစို႔ေနတယ္။ အားလံုးဟာ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ စကားလံုးေတြ ဆြံ႕အကုန္ၿပီ။ မ်က္ရည္ေတြဟာ သူ႔တို႔ရဲ႕ ပါးျပင္မွာ အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စီးဆင္းလာတယ္။ ေျပာရက္လိုက္တာ သားရယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနရင္းက အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ အမူအရာနဲ႔ ေျပာသြားတဲ့ သားရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႔ စိတ္က်အားငယ္ၿပီး အိုမင္းခ်ိနဲ႔ေနတဲ့ အေဖလုပ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို တၿပိဳင္တည္း ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ၾကေပမယ့္ သူတို႔ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္သြားၾကၿပီေလ။
ညေနစာ စားခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ အဘိုးအိုႀကီးဟာ သူရဲ႕ အထီးက်န္ စာပြဲအုိရွိရာကို ဦးတည္ၿပီး လႈပ္ပဲ့လႈပ္ပဲ့ လမ္းေလွ်ာက္လာေနတယ္။ သူ႔ခမ်ာ အရင္ မိသားစုလိုက္ အတူတူစားခဲ့တဲ့ စားပြဲေဟာင္းကိုေတာင္ လွည့္ၾကည့္ဖုိ႔ ခြန္အား မရွိရွာေတာ့ဘူး။ သူ႔စားပြဲကို ေရာက္ခါနီးမွာပဲ သူ႔ရဲ႕သားက အဘုိးအုိရဲ႕ လက္ကို ညင္သာစြာ ဆုတ္ကိုင္လုိက္ၿပီး မိသားစု စားပြဲ၀ိုင္းဆီကို တြဲေခၚလာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ထမင္းအတူတူ ျပန္စားဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚခံလိုက္ရတာပါ။ အဘိုးအိုခမ်ာ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီးေရာက္လာတဲ့ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ရမွာ ေၾကာက္ေတာ့ ခရင္းကို ဂ႐ုတစိုက္ ကိုင္ေပမယ့္လည္း လြတ္က်ျမဲ လြတ္က်ေနတယ္။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ အိမ္ရွင္မရဲ႕ စူးရွရွ အသံကို မၾကားရေတာ့ဘဲ ေႏြးေထြးတဲ့လက္တစ္စံုနဲ႔ ခရင္းတစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ အျမင္မ်ား မွားေနလား ဆိုၿပီး အဘုိးအို မ်က္စိကို ပြတ္ၿပီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ သူ႔ေခၽြးမဟာ ခရင္းအသစ္ကို ယူၿပီး အဘိုးအိုကို လွမ္းေပးေနတယ္။ ေဟာ ႏြားႏို႔ေတြ စားပြဲေပၚ ဖိတ္ျပန္ၿပီ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထမင္းဆက္စားေနၾကတာပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္။ အဘုိးအုိရဲ႕ အလဲြလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔ ဇြန္းခရင္းသံကလြဲလို႔ ဘာအသံမွ မၾကားရဘူး။ ညစာစားပြဲေလးဟာ တီးလံုးပဲပါတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဖြင့္ထားတာနဲ႔ တူေနတယ္။ ဒီညစာစားပြဲေလးဟာ အဘိုးအိုအတြက္ေတာ့ အင္မတန္ ေက်နပ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ စားပြဲေလးတစ္ခု ျဖစ္သြားၿပီေပါ႔။
ေလးႏွစ္သားေလးရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ဒီဇနီးေမာင္ႏွံဟာ သူ႔ဖခင္အေပၚမွာ ရွိရင္းစြဲ ေမတၱာေတြ ျပန္လည္ သက္၀င္လာၿပီး သနားက႐ုဏာနဲ႔ စိတ္ရွည္ရွည္ ဆက္ဆံလာႏိုင္တယ္။ ဖခင္အေပၚ အျမင္မွန္ ရသြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါမွမဟုတ္ ၀ဋ္လည္မွာကိုပဲ ေတြးၿပီး ေၾကာက္သြားၾကသလား။ ေလးႏွစ္သားေလးက သူ႔အေဖကို ဘာေျပာလိုက္မယ္ထင္လဲ။ အေျဖကို ဆက္ဖတ္မၾကည့္ခင္ အရင္ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။
မိဘဟာ သားသမီးကုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ဆိုတာ သဘာ၀အရ အလိုအေလ်ာက္ တတ္သိစြမ္းေဆာင္ ႏိုင္လာတာ ဆိုေပမယ့္ သားသမီးက မိဘကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သဘာ၀က အျပင္းအထန္ သင္ၾကားေပးတာေတာင္ အေတာ္မ်ားမ်ား စာသိပ္မေက်ခ်င္ဘူး။ မိဘက သားသမီးကို ျပဳစုဖုိ႔ အဓိက တြန္းအားဟာ ေမတၱာဆိုေပမယ့္ သားသမီးက မိဘကို ျပဳစုဖုိ႔ အဓိက တြန္းအားဟာ တာ၀န္ျဖစ္ေနတာ ၾကားေန၊ ျမင္ေနရေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ တာ၀န္အရ ျပဳစုေနရတဲ့ သားသမီးေတြ ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားမလဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးကို တာ၀န္အရ ျပဳစုေနရတဲ့ မိဘဆိုတာ ကမၻာေပၚမွာ လံုး၀ မရွိပါဘူး။
ေလးႏွစ္သားေလးက သူ႔အေဖကုိ ဒီလို ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
"သား၊ သစ္သားဇလံုးေလး လုပ္ေနတာပါ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ အသက္ႀကီးလာရင္ အစာစားဖို႔ေလ"
"Wooden Bowl by Unknown Author" ကုိ နားလည္သလို ခံစားတင္ျပလိုက္ပါသည္။
သစ္သားဇလံုေလး
ေကာသလမင္းၾကီး၏ အိပ္မက္ (၁၆) ခ်က္
အိပ္မက္မွာ အိပ္မက္ အေၾကာင္း မသိေသးသူမ်ား၊ ေသခ်ာ မသိေသး သူမ်ား၊ သိသလို မသိသလို ျဖစ္ေနသူမ်ားအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ေနတာေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားစရာ ေလးေတြေပါ့။]
မိဘုရားႀကီး တိုက္တြန္းခ်က္အရ ေကာသလမင္းႀကီး သြားေရာက္ ေလွ်ာက္ထား၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အစဥ္အတိုင္း ေျဖၾကား ႏွစ္သိမ့္ေတာ္မူ၏။
(၁) အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ေလးခုေသာ ႏြားလား ဥသဘတို႔သည္ လာလတ္၍ မင္းရင္ျပင္၌ ေဝွ႔မည္ဟု တြန္ျမည္ ၾကံဳးဝါးလ်က္ မေဝွ႔ပဲသာလွ်င္ ဖဲေလကုန္သည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ တရားမေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ မိုးတို႔သည္ ရြာအံသကဲ့သို႔ ထစ္ႀကိဳးလ်က္ မရြာပဲသာလွ်င္ ေပ်ာက္ပ်က္ ကုန္လတၱံ႔။ ထိုအခါ ေကာက္ပဲသီးႏွံတို႔ ပ်က္ဆီး၍ လူတို႔၌ အစာေရစာ ရွားပါး ငတ္မြတ္ျခင္း ျဖစ္လတၱံ႔။
(၂) ႏုနယ္ေသးငယ္စြာေသာ အပင္တို႔သည္ ပြင့္ၾက သီးၾကသည္ကို ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ ဆုတ္ယုတ္ေသာကာလ လူတို႔ အသက္တန္း တိုေသာ ကာလ၌ ေယာကၤ်ား မိန္းမတို႔သည္ ထက္သန္ ျပင္းေသာ ရာဂ ရိွကုန္သည္ ျဖစ္၍ ငယ္ရြယ္စဥ္ အခါ၌ပင္ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း၊ သားေမြးျခင္း တို႔ကို ျပဳကုန္လတၱံ႔။
(၃) ႏြားမႀကီးတို႔သည္ မိမိတို႔ ေမြးစျဖစ္ေသာ ႏြားမငယ္တို႔၏ ႏို႔ကို စို႔သည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ ႀကီးေသာသူတို႔အား အ႐ိုအေသျပဳျခင္း ေပ်ာက္ကြယ္ေသာ ကာလ၌ အမိအဖ၊ ေယာကၡမ စသူတို႔သည္ ကိုးကြယ္ရာ မရိွကုန္သည္ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတို႔၏ သားသမီး သားမက္ ေခၽြးမ စသူတို႔ထံ၌ ကပ္ရပ္၍ ၿငိဳျငင္ ညိႇဳးငယ္စြာ အသက္ေမြးရကုန္လတၱံ႔။
(၄) လွည္းတို႔၌ ဝန္ကို ေဆာင္ႏိုင္ေသာ ႏြားႀကီးတို႔ကို မကမူ၍ ႏြားငယ္တုိ႔ကိုသာ ကေစကုန္၏။ ႏြားငယ္တို႔လည္း ဝန္ကို မႏိုင္၍ လွည္းတို႔ကိုလည္း ဆြဲျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္သည္ကို ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္ တရားမေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ အသက္ႀကီး ဝါႀကီး ပညာရိွကုန္ေသာ သူတို႔အား အမတ္၊ တရားသူႀကီး စေသာ ရာထူးစည္းစိမ္တို႔၌ မခန္႔ထားမူ၍ အသက္၊ ဝါ၊ ပညာ ငယ္ကုန္ေသာ လူငယ္တို႔အားသာ ခန္႔ထားၾကလတၱံ႔။ ထိုအခါ အခြင့္အေရးမသိ၊ မေတာ္ မမွန္ျဖစ္၍ အမႈ မၿပီး၊ အက်ဳိးမၿပီး ရိွေသာအခါ လူငယ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ ရာထူး စည္းစိမ္ကို စြန္႔ၾကလတၱံ႔။ လူႀကီးတို႔သည္လည္း ငါတို႔မွာ ျပင္ပကသာ ျဖစ္၏ဟု လ်စ္လွ်ဳျပဳ၍ ေနၾကလကုန္လတၱံ႔။ သို႔ျဖစ္၍ တရားမေစာင့္ အမႈမၿပီးၾကသည္ႏွင့္ မင္းႏွင့္တကြ တိုင္းျပည္ပါ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္ဆီးၾကလတၱံ႔။
(၅) ခံတြင္း ႏွစ္ခုရွိေသာ ျမင္းသည္ ေကၽြးလာေသာ မုေယာစပါး စသည္တို႔ကို ခံတြင္းႏွစ္ခုျဖင့္ပင္ စားသည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္ တရားမေစာင့္ေသာ မင္းတို႔လက္ထက္၌ တရားမေစာင့္ေသာ တရားသူႀကီးတို႔သည္ ႏွစ္ဖက္ေသာ အမႈသည္တို႔မွ ေပးေသာ တံစိုးလက္ေဆာင္တို႔ကို စား၍ အမႈတို႔ကို မမွန္မကန္ ဆံုးျဖတ္ၾကကုန္လတၱံ႔။
(၆) အဖိုးတသိန္း ထိုက္ေသာ ေရႊခြက္ကို ေျမေခြးဖိုအား က်င္ငယ္စြန္႔ရန္ ေပး၏။ ေျမေခြးလည္း ထိုေရႊခြက္၌ က်င္ငယ္စြန္႔သည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္ တရားမေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ အမ်ဳိးျမတ္ေသာ သူတို႔သည္ အခ်ီးအေျမႇာက္ မခံရ၊ ဆင္းရဲၾက၍ အမ်ဳိးယုတ္ေသာ သူတို႔ အစိုးတရ ႂကြယ္ဝ ခ်မ္းသာၾကလတၱံ႔။ ထိုအခါ အမ်ဳိးျမတ္တို႔ အသက္ ေမြးျခင္းငွာ မတတ္ႏုိင္ကုန္သည္ ျဖစ္၍ မိမိတို႔ သမီးတို႔ကို အမ်ဳိးယုတ္တို႔အား ေပး၍ အသက္ေမြး ၾကကုန္လတၱံ႔။
(၇) တေယာက္ေသာ ေယာကၤ်ားသည္ အင္းပ်ဥ္၌ ထိုင္လ်က္ လြန္ကို က်စ္၍ ေျခရင္း၌ ထား၏။ ထုိ အင္းပ်ဥ္ေအာက္၌ရိွေသာ ဆာေလာင္ေသာ ေျမေခြးမသည္ ထိုေယာကၤ်ား မသိစဥ္လွ်င္ ထိုလြန္ကို စား၏ ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ မိန္းမတို႔သည္ အစားအေသာက္၊ အဝတ္၊ အေနအထို္င္ စသည္တို႔၌ ေလာ္လည္ျခင္း ရိွ၍ မိမိတို႔ လင္ေယာကၤ်ားသည္ ဆင္းရဲၿငိဳျငင္စြာ ရွာေဖြ စုေဆာင္းအပ္ေသာ ဥစၥာ ပစၥည္းတို႔ကို အဝတ္အစား၊ အစားအေသာက္ တို႔၌ လည္းေကာင္း၊ ေသာက္စား ကစားျခင္းတို႔၌ လည္းေကာင္း၊ အေပ်ာ္အပါးတို႔၌ လည္းေကာင္း၊ သေဘာက္ လင္ငယ္ထားျခင္း တို႔၌ လည္းေကာင္း အရမ္းမဲ့လွ်င္ ျဖဳန္းတီးေလလတၱံ႔။ ေခြးမသည္ မသိ စဥ္းစား သကဲ့သို႔ အိမ္သူ မိန္းမတို႔သည္ ဤသို႔ တိတ္တဆိတ္ ျဖဳန္းတီး ခိုးစားၾကလတၱံ႔။
(၈) ေရမရိွေသာ အိုးတို႔ျဖင့္ ျခံရံအပ္ေသာ ေရျပည့္အိုးႀကီး တလံုးကို ျမင္ရ၏။ လူတို႔သည္ အရပ္ ၈ မ်က္ႏွာမွ ေရကို ယူလာၾက၍ ထိုေရျပည့္အိုးႀကီး အတြင္းသို႔သာလွ်င္ ေလာင္းထည့္ ၾက၏။ ေလာင္းထည့္ေသာ ေရတို႔သည္ ျပည့္လွ်ံ၍ က်ကုန္၏။ ဤသို႔လွ်င္ အဖန္ တလဲလဲ ေရျပည့္အိုးသို႔သာ ေလာင္းလွ်က္ ေရမရိွေသာ အျခံအရံ အိုးတို႔ အတြင္းသို႔ကား မည္သူမွ် မေလာင္း မထည့္ပဲ ေနသည္ကို ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ မေကာင္းေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ မင္းႏွင့္တကြ လူတို႔ တရားပ်က္ကြက္၊ ၾသဇာညံ့ဖ်င္း၊ ဆင္းရဲျခင္းသို႔ ေရာက္ၾကကုန္လတၱံ႔။ ထိုအခါ မင္းအစိုးရတို႔သည္ ဆင္းရဲသားတို႔အား မင္း၏ အက်ဳိးစီးပြား အတြက္ကိုသာ လုပ္ကိုင္ေစအံ။ ေဆာင္ရြက္ ေစအံ။ ထမ္းရြက္ေစအံ။ သို႔ျဖစ္ရကား မင္းတို႔၌သာ ျပည့္စံု အက်ဳိးခံစားၾကရ၍ ဆင္းရဲသားတို႔မွာ ေရမရိွေသာ အိုးတို႔ပမာ တစံုတရာ မရိွ ငတ္မြတ္ ေခါင္းပါးျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္လတၱံ႔။
(၉) နက္႐ႈိင္း က်ယ္ဝန္းေသာ ေရကန္ႀကီး တခုတြင္ သတၱဝါတို႔ ဆင္း၍ ေရေသာက္ၾက၏။ ကန္၏ အလယ္ ေရနက္ရာ၌ ေရသည္ ေနာက္၍ ကန္နားဝန္းက်င္ ေရတိမ္ရာ သတၱဝါတို႔ နင္းရာ၌ ေရသည္ ၾကည္လင္၏ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ တရားမေစာင့္ေသာ မင္းတို႔သည္ မတရား အုပ္စိုးျခင္း၊ တံစိုးစားျခင္း၊ ေလာ္လည္ျခင္း၊ သနားညႇာတာ ဂ႐ုဏာ မဲ့ျခင္း၊ ၾကမ္းၾကဳတ္ ရက္စက္ျခင္းတို႔ ရိွလွ်က္ လူတို႔အေပၚ၌ အထူးထူး အျပားျပားေသာ အခ်င္းအရာျဖင့္ အခြန္အတုတ္တို႔ကို ခဲြခန္႔ ေကာက္ယူလတၱံ႔။ ထုိအခါ လူတို႔မွာ တစ္စံုတစ္ရာ မေပးေဆာင္ႏိုင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲလ်က္ ၿမိဳ႕ႀကီးရပ္ႀကီးတို႔၌ မေနႏိုင္ပဲ ရပ္စြန္ ျပည္နားသို႔ သြားေရာက္ေနၾကရသည္ ျဖစ္လတၱံ႔။ ကန္အလယ္တြင္ေနာက္၍ ကန္ေဘးတြင္ ၾကည္သကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕လယ္ရြာလယ္၌ တိတ္ဆိတ္၍ ရပ္စြန္ျပည္နား၌ လူစည္ကားလတၱံ႔။
(၁၀) တစ္လံုးတည္းေသာ အိုးျဖင့္ တခ်ိန္တည္းခ်က္ေသာ ထမင္းသည္ အခ်ဳိ႕ေပ်ာ့၏၊ အခ်ဳိ႕ မနပ္၊ အခ်ဳိ႕နပ္၏။ ဤသို႔ ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္ တရား မေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ မိုးကြက္ၾကား ရြာလတၱံ႔။ ထိုအခါ အခ်ဳိ႕ေနရာ၌ မိုးရြာလြန္း၍ ေကာက္ပဲသီးႏွံ ပ်က္အံ။ အခ်ဳိ႕ေနရာ၌ မရြာ၍ ပ်က္အံ။ အခ်ဳိ႕ေနရာ တြင္ကား မိုးမွန္၍ ေကာင္းအံ။ ဤသို႔လွ်င္ ထမင္းအိုးတြင္ ျမင္ေသာ ထမင္းကဲ့သို႔ ေကာက္ပဲသီးႏွံ သံုးေထြ ျပားလတၱံ႔။
(၁၁) အဖိုးတသိန္းထက္ေသာ စႏၵကူးႏွစ္ကို ယက္တက္ပုပ္ရည္ျဖင့္ ေရာင္းစားသည္ကို ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ ငါဘုရား၏ သာသနာေတာ္ ဆုတ္ယုတ္ေသာ ကာလတြင္ ေလာ္လည္၍ လာဘ္လာဘကို မက္ေမာ ကုန္ေသာ ရဟန္းအလဇၨီ လူအလဇၨီတို႔သည္ ဆြမ္း၊ ေဆး၊ ေက်ာင္း၊ သကၤန္း ဥစၥာပစၥည္း စသည္ တို႔ကို အလိုရိွကုန္သည္ ျဖစ္၍ လမ္းခရီးဆံု၊ အိမ္ဝ၊ အိမ္ႀကိဳ အိမ္ၾကားတို႔၌ ငါဘုရား၏ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားလတၱံ႔။ နိဗၺာန္ အလို႔ငွာ ေဟာေတာ္ မူအပ္ေသာ အလြန္ မြန္ျမတ္ေသာ တရားေတာ္ကို တစ္ပဲ၊ တစ္မူး၊ တစ္က်ပ္ စသည္တို႔ အက်ဳိးငွာ ေရာင္းစား ေဟာေျပာ ၾကသည္ ျဖစ္၍ တသိန္းထိုက္ေသာ စႏၵာကူးႏွစ္ကို ယက္တက္ပုပ္ရည္ျဖင့္ ေရာင္းစား သကဲ့သို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႔။
(၁၂) ဘူးေတာင္းတို႔သည္ ေရ၌ နစ္သည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ တရား မေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ အမ်ဳိးယုတ္ေသာ သူတိို႔ကိုသာ ရာထူး စည္းစိမ္ ေပးသည္ ျဖစ္၍ အမ်ဳိးယုတ္တို႔ တန္ခိုး အာဏာ ႀကီးမား ထင္ေပၚ အရာရာတြင္ တြင္က်ယ္လ်က္ ၄င္းတို႔ စကားသာလွ်င္ ဘုူးေတာင္း နစ္သကဲသို႔ နစ္၍ တည္ကုန္လတၱံ႔။
(၁၃) ေက်ာက္ဖ်ာႀကီး ေရတြင္ေပၚသည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ တရား မေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ ေတာ္မွန္ လိမၼာ ပညာရိွေသာ သူတို႔၏ စကားသည္ မည္သည့္ အရာ၌ မဆို ေလးေသာ ေက်ာက္ဖ်ာ ေရတြင္ ေပၚသကဲ့သို႔ နစ္တည္ ျခင္းမရိွ၊ မခို္င္မျမဲ ရိွၾကကုန္ လတၱံ႔။
(၁၄) ဖားငယ္မ တို႔သည္ ႀကီးစြာေသာ ေႁမြေဟာက္ႀကီးမ်ားကို စားၿမိဳသည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ လူတို႔သည္ ျပင္းေသာ ရာဂ ရိွကုန္သည္ ျဖစ္၍ ကိေလသာ အလိုသို႔ လိုက္လ်က္ ငယ္ရြယ္ကုန္ေသာ မယားတို႔၏ အလိုသို႔ လံုးဝ လိုက္ၾကကုန္ လတၱံ႔။ အလုပ္အကိုင္မႈ၊ ဥစၥာ ပစၥည္းမႈ၊ ေက်းကၽြန္မႈ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ စေသာ အရပ္ရပ္တို႔၌ လင္ေပၚတြင္ လႊမ္းမိုး အုပ္စိုးျခင္းကို ျပဳၾကမည္ ျဖစ္ရကား ဖားငယ္မသည္ အဆိပ္လ်င္ေသာ ေႁမြကို စားမ်ဳိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႔။
(၁၅) မည္းနက္ ႐ုပ္သြင္၊ အဆင္း ဆိုးဝါးေသာ က်ီးတို႔ကို ေရႊ၏ အဆင္းႏွင့္ တူေသာ ေရႊဟသၤာ တို႔က ျခံရံ ေနၾကသည္ကို ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ အားနည္းေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ ထုိမင္းတို႔သည္ ဆင္စီး ျမင္းစီး စေသာ အတတ္တို႔၌ မလိမၼာ၍ စစ္ထိုးျခင္း၌ မရဲရင့္ဘဲ ျဖစ္ၾကကုန္လတၱံ႔။ ထိုအခါ တုိင္းျပည္ ႏုိင္ငံ ဆံုး႐ႈံးမည္ကို စိုး၍ တူေသာ ဇာတ္ရိွေသာ သူေကာင္းသား တို႔အား အစိုးရျခင္းကို မေပးမူ၍ မိမိတို႔ထံ၌ ခစား ၾကကုန္ေသာ အမ်ဳိး ယုတ္ေသာ ေက်းကၽြန္တို႔အားသာ ေပးကုန္လတၱံ႔။ သို႔ျဖစ္၍ အမ်ဳိးေကာင္းသားတို႔ ကိုးကြယ္ရာ မရိွပဲ အစိုးရျခင္း၌ တည္ကုန္ေသာ အမ်ဳိးယုတ္တို႔ထံ၌ ခစားၾကကုန္ လတၱံ႔။
(၁၆) ဆိတ္တို႔သည္ သစ္ကို သတ္စားၾကသျဖင့္ သစ္တို႔သည္ ေၾကာက္လန္႔လ်က္ ဆိတ္တို႔ကို အေဝးမွ ျမင္လွ်င္ပင္ ေတာခ်ဳံရိွရာသို႔ ေျပးၾကသည္ကို ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ တရား မေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ အမ်ဳိးယုတ္ေသာ သူတို႔ အစိုးရ ကုန္သည္ ျဖစ္၍ အမ်ဳိးျမတ္သူတို႔ မထင္ရွား ျဖစ္လတၱံ႔။ အမ်ဳိးယုတ္ သူတို႔မွာ မင္းကၽြမ္းဝင္သည္ ျဖစ္၍ တရား႐ံုးတို႔၌ ၾသဇာအာဏာ လႊမ္းမိုးလ်က္ အမ်ဳိးျမတ္သူတို႔၏ ဘိုးဘပိုင္ လယ္ေျမ ဥစၥာ အရပ္ရပ္တို႔ကို ငါတို႔ လယ္ေျမဥစၥာ ျဖစ္သည္ဟု သိမ္းယူၾက၍ တရားတေဘာင္ ျဖစ္လွ်င္ တန္ခိုးမဲ့သူတို႔အား ဖိႏွိပ္ပုတ္ခတ္ ၿခိမ္းေျခာက္ ႏွင္ထုတ္လ်က္ အႏိုင္က်င့္ ၾကကုန္လတၱံ႔။ ထိုအခါ အမ်ဳိးျမတ္သူတို႔ ေၾကာက္လန္႔ စက္ဆုတ္ကုန္သည္ ျဖစ္၍ လယ္ယာ ဥစၥာတို႔ကို ေပးအပ္ကုန္လ်က္ အိမ္သို႔ျပန္၍ အိပ္ေနၾကကုန္အံ။ ထိုမွ တပါးလည္း အက်င့္သီလရိွေသာ ရဟန္းတို႔သည္ အက်င့္သီလမဲ့ေသာ ရဟန္းတို႔က ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ဖိႏွိပ္ၾကေလသျဖင့္ ေတာသို႔ ေျပးဝင္ ပုန္းေအာင္း ၾကကုန္လတၱံ႔။ ဤသို႔လွ်င္ အမ်ဳိးေကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္း တို႔လည္း လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာ ေတာေတာေတာင္ေတာင္ တို႔ကို ေျပးပုန္း ၾကကုန္လတၱံ႔။
မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ အႏၱရာယ္ကင္းဂါထာ
၁။ ဘ၀ေသာတံ ဟေ၀ ဗုေဒၶါ
တိေဏၰ ေလာကံတကူ၀ိဒူ
ဧေတန သစၥ ၀ေဇၨန
ဂမနံေမ သမိဇၨတု။
၂။ ယဒိ သႏၲိ ဂေမၼာ မ ေဂၢါ ။
ေမာေကၡာစစၥႏၲိ ကံသုခံ
ဧေတန သစၥ၀ေဇၨေန
ဂမနံေမသမိဇၨတု။
၃။ သံေဃာေ၀ တိဏၰကႏၲာေရာ
ပုညေခေတၲာ အႏုတၱေရာ ဧေတန သစၥ၀ေဇၨန
ဂမနံေမ သမိဇၨတု။
၄။ ဘ၀ေသာတံ ဟေ၀ ဗုေဒၶါ
တိေဏၰာေလာကံ တကူ၀ိဒူ
ဧေတန သစၥ၀ေဇၨန
ဂမနံ ေမသမိဇၨတု
ေသာတၱိေမ ေဟာတုသဗၺဒါ
ဗ်ာဓိ ေမ ၀ူပသမၺတု
ဗႏၶနာေမသမိဇၨတု။ ။
(ခရီးသြားလွ်င္ အစစ၊အရာရာ အဆင္ေၿပရ်္ အခက္အခဲ မွ လြတ္ကင္းေစႏူိင္သည္႔ ဂါထာ ၿဖစ္သည္။
စကားေၿပာဆုိၿခင္း (၁၀)မ်ဳိး
ေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ လူအခ်င္းခ်င္း ေျပျပစ္စြာ ဆက္သြယ္ႏိုင္ျခင္းေပၚတြင္ အေျခတည္ပါသည္။ ေအာင္ျမင္လိုသူမ်ားသည္ စကားအဂၤါ အခ်က္ (၁၀) ခ်က္ ကို ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာၿပီး မိမိကိုယ္ကို ေလးက်င့္ ေပးသင့္ၾကရပါမည္.၁။ အခ်ိန္ကို ေလ့လာ၍ ေျပာဆိုျခင္း။
၂။ မွန္ေသာစကားကိုသာ ေျပာဆိုျခင္း။
၃။ အေၾကာင္းႏွင့္အက်ိဳး ခိုင္လံုေသာစကား (တရားအားေလ်ာ္ေသာ စကား) ကိုေျပာဆိုျခင္း။
၄။ အက်ိဳးရွိမည့္ စကားကိုသာ ေျပာဆိုျခင္း။
၅။ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ေျပာဆိုျခင္း။
၆။ ျပံဳးရႊင္စြာ စကားေျပာတတ္ျခင္း။
၇။ စကားေျပာဆိုရာတြင္ ခ်င့္ခ်ိန္၍ ေျပာဆိုျခင္း။
၈။ စကားေျပာဆိုရာတြင္ မေႏွးလြန္း မျမန္လြန္ဘဲ ေအးေဆးစြာေျပာဆိုျခင္း။
၉။ စကားအသံုးအႏႈန္းကို မွန္ကန္စြာႏွင့္ ယဥ္ေက်းစြာေျပာဆိုျခင္း။
၁၀။စကားေျပာဆိုရာတြင္ ဗလံုးဗေထြး မေျပာဘဲ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ေျပာဆိုျခင္း။
အထက္ပါ (၁၀) ခ်က္နွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္ပါက ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေအာင္ စကားေျပာတတ္သူ ျဖစ္လာမွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ပါသည္။
ေဒါက္တာမတင္၀င္း
(သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရား၏ တရားေတာ္မ်ားထဲမွ ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပပါသည္)
အေမ ............
က်ေနာ့္ အေမမွာ မ်က္လံုးတစ္လံုးတည္း ပါတာဗ်။ က်န္တဲ့ တစ္ဖက္က ခ်ဳိင့္ၿပီး မ်က္လံုး
ေဟာက္ပတ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အီး
.... ဘယ္ေလာက္ ရွက္စရာ ေကာင္းသလဲဗ်ာ။
ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္စရာႀကီး။ က်ေနာ္ သူ႕ကို မုန္းတယ္။ သူက က်ေနာ္ေနတဲ့ မူလ
တန္းေက်ာင္းမွာ အလုပ္လုပ္တယ္ဗ်။ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာေတြအတြက္
ထမင္းဟင္း ခ်က္ေပးရတယ္။
မူလတန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းကေပါ႔။ တစ္ေန႔ အေမ က်ေနာ့္ အခန္းလာၿပီး က်ေနာ့္ကို
လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ က်ေနာ္ ရွက္လိုက္တာဗ်ာ။ သူ ဘာလို႔ ဒီလုိ လုပ္ရတာလဲ ဆုိတာ က်
ေနာ္ စဥ္းစားမရဘူး။ က်ေနာ္ စူးစူးရဲရဲႀကီး ၾကည့္ၿပီး
မ်က္ေစာင္းထုိးပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး က်ေနာ္ သူမရွိတဲ့ေနရာမွာ သြားပုန္းေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔
အတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။
“အီး ..... မင္းအေမရဲ႕ မ်က္လံုးက တစ္ဘက္တည္း”
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္သာ ေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး အေမ့ကို က်ေနာ့္ ျမင္
ကြင္းထဲက ေပ်ာက္ကို သြားေစခ်င္တယ္။ အဲဒီေန႔က သူ႔ကုိ က်ေနာ္ ေတြ႕ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ
ေျပာခဲ့တယ္။
“က်ေနာ့္ကို အျမဲ ေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျမင္ခ်င္ရင္ ခင္ဗ်ား
ႀကီး တစ္ေနရာမွာ သြားေသလိုက္ပါလားဗ်ာ”
အေမ က်ေနာ့္ကို ဘယ္လိုမွ မတုန္႔ျပန္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္မွာ
ေဒါသျဖစ္လြန္းလို႔ က်ေနာ္ ေျပာ
ခဲ့တာေတြကို စကၠန္႔မလပ္ ျပန္ျပန္ၿပီး စဥ္းစားေနမိတယ္။ အဲဒီလို
ေျပာလိုက္လို႔ သူ ဘာျဖစ္
သြားသလဲ က်ေနာ္ သတိမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ျမင္တုိင္း ရွက္မိေနေတာ့ အိမ္မွာ ေနစရာ အေၾကာင္းကလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေနလည္း မ
ေနခ်င္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာပဲ ေက်ာင္းစာ အသည္းအသန္ လုပ္ျဖစ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွာ
ပညာသြားသင္ဖုိ႔ အခြင့္အေရး ရလာခဲ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္ က်ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ေလးတစ္လံုး ၀ယ္ႏိုင္လာၿပီး
သားသမီး ရတနာေတြနဲ႔လည္း စည္ကားလို႔ေပါ႔။ အခု လက္ရွိအေနအထားမွာ သားသမီး
ေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ဘ၀ေလးကို ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔ အေမ က်ေနာ့္ဆီ လာလည္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ မေတြ႕တာလည္း ႏွစ္ေတြ အေတာ္
ၾကာၿပီ။ သူ႔ ေျမးေတြကိုဆို ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးဘူးေလ။ သူ အိမ္တံခါးေရွ႕ လာရပ္ေတာ့
က်ေနာ့္ ကေလးေတြက ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကတယ္။ သရဲမႀကီး၊ သရဲမႀကီးေပါ႔။ မဖိတ္ဘဲ
လာတဲ့ သူ႔ကို က်ေနာ္ ေငါက္လႊတ္လိုက္တယ္။
“ခင္ဗ်ားႀကီး က်ဳပ္အိမ္ကို လာၿပီး က်ဳပ္ကေလးေတြကို လာေျခာက္ေနတာလား။ သြား ...
အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြား။”အဲဒီလို ေျပာသံလည္း ၾကားလုိက္ေရာ အေမက ေျဖးေျဖးေလး ျပန္ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္
သြားပါတယ္။
“ေအာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြယ္။ အေမ လိပ္စာ မွား၀င္လာမိလို႔ပါ။”
တစ္ေန႔ အိမ္ကို စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕
ေက်ာင္းသားေဟာင္း စံုညီပြဲအတြက္ ဖိတ္စာပါ။ အဲဒီမွာ အေမ ရွိေနမွာေတာ့ ေသခ်ာ
တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ဇနီးကို အလုပ္ကိစၥအတြက္ ခရီးထြက္ဖုိ႔လို႔ ညာလိုက္ရတယ္။
စံုညီပြဲၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေနခဲ့တဲ့ အိမ္အိုေလးဆီ သြားခဲ့တယ္။
အံ့ၾသလြန္းလို႔ပါ။
က်ေနာ္ ေရာက္ေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက အေမ ဆံုးသြားၿပီ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာပါ
တယ္။ ေအာ္... က်ေနာ္ မ်က္ရည္ တစ္စက္ေတာင္ မက်ပါလား။
က်ေနာ္ ဖတ္ဖုိ႔ အေမ စာတစ္ေစာင္ ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာကို ဖတ္ အၿပီးမွာေတာ့
.....
ခ်စ္သား
အေမ သားကုိ အခ်ိန္တိုင္း သတိရေနတာပါ။ ဟိုတစ္ေန႔က သားရဲ႕အိမ္ကို လာေတာ့
အေမ့ေျမးေလးေတြကို ေျခာက္လွန္႔သလို ျဖစ္သြားတာ အေမ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ သား
စံုညီပြဲကို လာတက္မယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ အေမ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာသြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ သားကို ေတြ႕ဖုိ႔ အိပ္ယာကေနေတာင္ အေမ မထႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သား ႀကီးျပင္း
လာတဲ့ ကာလတေလွ်ာက္လံုး သားကို အရွက္ရေအာင္ အျမဲလုိလို လုပ္ေနမိတဲ့အတြက္
အေမ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ သား ဟုိး ငယ့္ငယ္အရြယ္တုန္းက ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရၿပီး မ်က္
လံုးတစ္လံုး ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒါ သား ဘယ္ မွတ္မိေတာ့မလဲ။ မ်က္လံုးတစ္လံုးတည္း
နဲ႔ ႀကီးျပင္းရမယ့္ သားတစ္ေယာက္ကို အေမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လို ခြန္အား အစြမ္း
သတၱိနဲ႔ ၾကည့္ေနရက္မွာလဲ သားရယ္။ ဒီေတာ့ အေမ့ မ်က္လံုး သားကို ေပးခဲ့တယ္ေလ။
အေမ သိပ္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ အခုဆို အေမ့သားႀကီး ကမၻာေလာကတစ္ခုလံုးကို၊ သားရဲ႕
ဘဝေလးကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ႐ႈျမင္ေနႏိုင္ၿပီ။ အဲဒီ မ်က္လံုးႀကီးနဲ႔ေလ။ အေမ့ေနရာက
ေနေပါ႔။
အလံုးစံုေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္
မင္းရဲ႕ အေမ
(အားလုံးေသာလူသားမ်ားအေနၿဖင့္ မိမိ၏ အေဖ ၊ အေမ ဟာ ဘယ္လုိလူမ်ဳိးပဲၿဖစ္ေနပါေစ ..အေဖဟာအေဖ အေမကအေမ
ပါပဲဆုိတဲ့ အသိတရားေလးထားၾကပါလုိ့ ေၿပာလုိပါတယ္ )
ေမးလ္ထဲမွရ၍ ကူးယူထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္ ။
